We wonen nog maar 2 maanden in bel Italia maar we voelen ons al helemaal thuis. Het is verbazingwekkend hoe snel dat gaat.
De verbouwing is begonnen: Johan en Giovanni (buurjongen) zijn boven de muren aan het metselen (van badkamer, slaapkamer, garderobe en atelier), terwijl ik probeer de stof de baas te blijven en heen en weer rijd naar de bouwmarkt om materialen etc. te halen.
We hebben al heel wat kleurrijke Italianen ontmoet, waaronder de gemeenteambtenaar die ons, indien het haar en de Italiaanse wet behaagt uiteindelijk zal inschrijven in de gemeente. Een attestato (bewijs van aanvraag) hebben we inmiddels al gehad, dus dat is al heel wat. Ook is er al een vigile (soort wijkagent) langs geweest om te checken of we hier wel echt wonen.
Het wachten is nu nog op een telefoonaansluiting. We hebben het aangevraagd bij Telecom, maar wanneer we worden aangesloten weet alleen il dio. We hopen dat het niet zo lang duurt als bij onze overburen (ook Nederlanders). Zij moesten 4 jaar wachten, maar we denken dat dat komt omdat zij hier niet permanent wonen. Als het goed is krijgen we nadat we vaste telefoon hebben, binnen enkele weken ook het felbegeerde ADSL; we wachten met spanning af.
Het voordeel van lang wachten is wel dat als je eenmaal hebt gekregen wat je wil, je zo blij bent als een kind en je de betreffende persoon wel om de hals kan vallen. Dat gold voor de postbode die pas na een maand de post kwam bezorgen; de bankdirecteur die ons drie keer terug liet komen alvorens we een rekening konden openen, en de overigens bijzonder aardige meneer van elektriciteitsbedrijf ENEL, die ons keer op keer beloofde dat ja, de volgende keer zou de electriciteit ècht op onze naam zijn overgeschreven.
Ondertussen heeft de zon hier al vele dagen overvloedig geschenen. Zo zeer zelfs dat we konden zonnebaden op het balkon, en als het maar even kan eten we buiten.
Al met al bevalt il bel paese dus uitstekend. Het weer, het eten, de mensen: het is wat we er van verwacht hadden, en meer. Nederland lijkt erg ver weg.