Het is warm en het waait hard. We houden ramen en luiken gesloten anders waait de wind de schilderijen van de muren.
De verbouwing vordert gestaag. Antonio en Luca konden vorige week niet komen dus stuurden ze een vriend, Maurio. Maurio is een kleine man, van hooguit 1.60m lang, maar wat hij aan lengte mist wordt ruimschoots gecompenseerd door zijn breedte. Zijn spierbundels zijn enorm. Hij legt de zware zakken cement moeiteloos op zijn linkerschouder en draagt ze een voor een naar boven. Helaas hebben we dit maar een dag mogen aanschouwen, want nadat hij de vloertegels in de badkamer had gelegd is hij niet weer verschenen. Luca zegt dat hij ziek is, maar dat duurt nu al wel een hele tijd. We wachten geduldig af.
In ons huis bevinden zich vele kilometers elektriciteitsdraad, in alle kleuren van de regenboog. Rondom sommige draden zitten stickers geplakt die de functie van de draad aangeven: lampade (lamp), frigorifero (koelkast), lavatrice (wasmachine).
Onze elektricien, Alessandro, stelt proefondervindelijk vast waar alle draden naar toe leiden. Dat doet hij door aan elke draad te trekken, terwijl wij ons oor te luister leggen op de muur en blij qui! of qua! (hier zo!) roepen als we iets horen ritselen, of een draad zien bewegen in een van de vele bundels die uit de muren steken.
Van sommige draden blijft onduidelijk waar ze naar toe lopen. Dat is niet erg. Dan boren we gewoon een nieuwe gleuf in het beton, waardoor de zoveelste, nieuwe draad kan worden getrokken.
Mimi’s vacht voelt stug aan van het stof. Ze likt zich suf om haar mooie witte jas stofvrij te houden, maar het mag niet baten. Ook op al het papier in huis blijkt een dun laagje stof te liggen. Je ziet het niet maar het oppervlak voelt ruw aan. Pennen weigeren prompt dienst. Het koffiezetapparaat begint ook kuren te vertonen, of komt dat door de vele kalk in het water? Dat het water veel kalk bevat is duidelijk, gezien de witte vlekken op aanrechten en kranen.
Simone, onze communistische loodgieter, raadt ons een ontkalkingsysteem aan waarmee het probleem zou zijn opgelost. Je kunt dan zelfs ook het water uit de kraan drinken. We zijn nuchtere Nederlanders, en sceptisch: waarom zou je eigenlijk geen kalkrijk water kunnen drinken, in Nederland wordt kalk zelfs toegevoegd aan melk. Nee, nee, verzekert hij ons, te veel kalk is slecht voor de nieren. Waar het wèl goed voor is, is zijn portemonnee. Een fabelachtig bedrag wil hij in rekening brengen voor aankoop en montage van een magnete (magneet).
We besluiten de kalkvlekken voorlopig zelf te lijf te gaan met een sterk anti-kalk middel. Het goedje prikt venijnig aan je handen, maar leidt tot een verbluffend, fonkelend resultaat. Voor de zekerheid blijven we ook nog maar even flessenwater drinken tot duidelijk is wat er precies mis is met het water uit de kraan.