Eind mei. De Italianen bereiden zich voor op een lange zomer. De schapen zijn geschoren en het gras is van het land. De zon wordt elke dag wat warmer. Een landerigheid overvalt ons.
Waarschijnlijk heeft de Telecom daar ook last van. Want van een technicus en de zo fel begeerde telefoonlijn is nog geen spoor te bekennen. Onze Nederlandse makelaar adviseert ons het erbij Telecom dik bovenop te leggen. In de trant van: we zijn ten einde raad, geef ons a.u.b. een vaste lijn, ik smeek u …
Zoveel dramatiek is voor ons nuchtere Nederlanders niet eenvoudig, maar we doen ons best. Omkopen kan helaas niet. Daarvoor moet je de technicus zelf hebben en die laat zich dus niet horen of zien.
De verbouwing gaat ondertussen gewoon door. Zoals bij de meeste verbouwingen gaat ook deze niet van een leien dakje. Werklui die niet op komen dagen, materialen die niet op tijd geleverd worden, technische problemen die moeten worden opgelost. Het is erg goed voor ons Italiaans.
We blijken een communistische loodgieter te hebben. Alleraardigste man. Zijn standpunt is: loodgieters, artsen, onderwijzers – ze zijn allemaal even onmisbaar, dus moeten ze ook evenveel verdienen. Hij is niet van zijn principes af te brengen, dus inmiddels doet manlief Johan ook het loodgieterwerk zelf.
Johan’s haar ziet grijs van het stof, niet van de zorgen. Hij doet het werk met een onbegrijpelijke blijmoedigheid. Het zal wel door het mooie weer komen. En door de Italiaanse modo di vivere (manier van leven). Een veel gehoord gezegde hier is: vediamo – we zien wel. Zo’n zorgeloze houding werkt aanstekelijk.
Soms ontsnappen we aan het stof. Een bezoekje aan kapper Marco is een heerlijk uitje. De man beweegt zich als een acrobaat om elk haartje in model te brengen. Na 2 uur modelleren is de spanning tot een hoogtepunt gestegen. Ons verlossende eindoordeel mi piace (het bevalt me) maakt hem erg blij.
Voor conversatieles gaan we naar Giorgia, een nichtje van de ambtenaar die ons aan een identiteitskaart heeft geholpen. Giorgia is 18, doet eindexamen lyceo (lyceum) en spreekt super snel. (Dat is dus een goede oefening in de begripsvaardigheid). Haar mamma trakteert elke zaterdag op heerlijke crostata (soort cake met vruchten), gebakken in haar eigen forno al legno (houtoven). Ook krijgen we regelmatig eieren, groente en zelfs eigenhandig geslacht konijn, allemaal afkomstig uit haar tuin.
Vanmorgen vroeg kwam Michela (dochter van buurman Francesco) een schaal met pruimen en zucchine (courgettes) brengen. We worden vertroeteld. Ook Alessandro, de elektricien, bracht een fles wijn. Een grote fles van 5 liter, dat is hier heel gebruikelijk.
We genieten van het land en het contact met de Italianen. Als buitenlanders genieten we eigenlijk meer dan de Italianen zelf. Voor ons zijn het weer, het eten, de taal, de omgangsvormen heel speciaal; voor de Italianen heel gewoon.
Ook Poes Mimi lijkt tevreden. Ze maakt graag jacht op salamanders in het gras.