Het is ongelofelijk maar waar: we kunnen weer vanaf ons huis Internetten. Niet dankzij Telecom, want die is in geen velden of wegen te bekennen, maar draadloos, met behulp van een chiavetta (een stick) in onze laptop. Het systeem is verre van perfect (het lukt alleen bij nacht en ontij en in het weekend), maar na 6 maanden heen en weer rijden naar het Internet point voelt het als een ware luxe. Telecom kan de pot op.
We hebben ook weer een keuken. Was de keuken tot voor kort provisorisch verdeeld over 3 vertrekken (afwasteiltje in de badkamer, magnetron in de slaapkamer, koelkast in de woonkamer), nu, in de nieuwe keuken, is alles weer in 1 vertrek bijeen gebracht. Ik ga meteen aan de slag met de oven. Je moet bijkans zijn afgestudeerd aan de TNO in Delft om het ding aan de praat te krijgen, maar het lukt.
Diezelfde avond kookt buurvrouw Michela voor ons en haar gezin in onze nieuwe keuken. Althans dat is de bedoeling. Na een kwartiertje begeeft de elektriciteit het. We hebben een abonnement voor maximaal 3 kilowatt en dat blijkt te weinig te zijn voor de elektrische kookplaat, oven, koelkast etc.
Navraag bij elektricien Alessandro leert dat het systeem door elektriciteitsbedrijf ENEL (spreek uit: N, L) moet worden opgewaardeerd naar 4 of 6 kilowatt. We zien de bui al hangen. ENEL staat niet bekend als snel. Toch is het tot onze opluchting en verbazing met een enkel telefoontje binnen 48 uur geregeld. Dat komt omdat ENEL op afstand de elektriciteit kan inlezen en opwaarderen. We zijn onder de indruk van zoveel efficiëntie en techniek.
De bovenverdieping (met slaapkamer, badkamer en atelier) is nu ook bijna klaar. In de badkamer liggen antracietgrijze tegels. Je ziet er elk flufje, pluisje en zandkorreltje op, maar wat een eer heb je van het schoonmaken ervan. Na het poetsen zien de tegels er weer net zo verleidelijk uit als bij aankoop.
We kopen grote groene watermeloenen. Zo groen als ze van buiten zijn, zo rood zijn ze van binnen. En zo sappig. Ze heten cocomere (wat als komkommer klinkt, maar komkommers zijn cetrioli in het Italiaans), en ze zijn een uitstekende dorstlesser.
Alleen al vanwege de cocomere zou je in Italië willen wonen.
En vanwege de tomaten. Die zijn beslist een lust voor het oog en een must voor de mond. We kopen ze bij buurman Francesco en laten ze 2 dagen rijpen op de vensterbank in de zon. Je ziet ze langzaamaan steeds roder worden. Als je vinger een lichte deuk achterlaat in de huid zijn ze rijp en vol van smaak. Klaar voor een insalata caprese (salade van tomaten, mozarella en basilicum), of voor bruschette ( geroosterd brood met olijfolie en stukjes tomaat). Alles vers en eenvoudig. Dat zijn de sleutelwoorden in de Italiaanse keuken.