Het is hoogzomer. Om het huis waait een fikse wind. Het doet aan Nederland denken, alleen is het hier 33 graden en brengt de wind de nodige verkoeling.
Soms veroorzaakt de wind kleine tornado’s. Alsof er plotseling een balletdanser of kunstschaatser in het landschap is verschenen die een pirouette draait.
We hebben het regime van ramen open / ramen dicht, luiken open /luiken dicht nog niet helemaal onder de knie. Gelijk Marion de Hond en Erwin Krol bestuderen we elke ochtend het weer. Uit welke hoek waait vandaag de wind? En met welke kracht? Is de wind warm of koel? Al naar gelang onze bevindingen gaan de luiken dicht en ramen open, of gaan beiden open of dicht. Gedurende de dag passen we dit regime aan de weersomstandigheden aan.
Sinds kort heeft ons huis een nummer. De toevoeging s.n.c. (senza numero civico) in ons adres, is vervangen door een 2. Nummer 1 is van het enige andere (onbewoonde) huis, 3oo meter verderop.
Ons huis mag dan een nummer hebben, Telecom weet ons nog steeds niet te vinden. Van een vaste telefoonaansluiting en ADSL is dus nog geen enkele sprake. We hebben nu makelaar Joke de opdracht gegeven de klus voor ons te klaren volgens het principe no cure – no pay. Ze denkt het binnen afzienbare tijd (dat is hier een maandje of 5, 6) voor elkaar te hebben. We wachten met spanning af. Zal het Joke gaan lukken? Voor een antwoord beproeven we ons geluk op een paardebloem. Een voor een trekken we de bloemblaadjes los: Telecomt wel, Telecomt niet, Telecomt wel … . De wind blaast bloem en blaadjes weg. Het lijkt ons een veeg teken.
Behalve vaste telefoon en een ADSL aansluiting missen we hier niets. Of ja, toch wel: Nederlandse koffiefilters zijn hier niet te koop. Johan drinkt graag espresso, en dan het liefst de hele sterke variant (ristretto), maar ook een Nederlandse bak leut gaat er altijd in. We zijn dus zuinig met de filters en overwegen zelfs hergebruik: uitspoelen, laten drogen aan de waslijn, en een tweede, of zelfs derde keer gebruiken.
Hollandse koffie is een bron van verwondering en vermaak voor de Italianen. Ons bakkie troost wordt als water ervaren en ook de grote hoeveelheid wekt verbazing. Het Nederlandse koffieleuten is sowieso een onbekend fenomeen in Italië. Il caffè wordt snel, in 2 of 3 teugen achterover geslagen. Meteen daarna wordt het werk weer voortgezet.
Soms vragen mensen ons hoe het allemaal zo gekomen is. We proberen uit te leggen in ons beste Italiaans dat we besmet zijn met het Italië virus. Dat het chronisch is en dat we het 15 jaar geleden hebben opgelopen tijdens onze eerste vakantie in Italië. Toen wisten we het al: hier zouden we graag willen wonen. En na een paar maanden in Italië voelden we ons al helemaal thuis. En nu, bijna een jaar later, is il bel paese (het mooie land) hard op weg ook echt òns paese te worden.