Vandaag belde makelaar Joke met nieuws over Telecom. Telecom gaat een onderzoek instellen waarom we nog geen vaste telefoonlijn hebben gekregen. Hoe lang het onderzoek gaat duren is onduidelijk.
We moeten dus wachten en geduld hebben. En dat terwijl er een telefoonpaal op nog geen 20 meter afstand van ons huis verwijderd staat. Zo dichtbij en toch zo ver weg …
Tot Telecom komt, internetten we draadloos, met behulp van Alice en TIM. Alice en Tim werken samen om ons met het net te verbinden. Volgens ons spannen ze samen, tegen ons. Vooral het e-mailen wil niet lukken. Sta je op het punt je mail te versturen, hoor je weer het riedeltje dat de verbinding is verbroken. Soms lukt het wel, dan weer (net) niet. Internet wel, Internet niet. Zo gaat het.
‘Alice mobile is running now’– meldt Alice als de software draait. Waar Alice naar toe rent is niet duidelijk, maar het is in elk geval niet naar ons.
Ondertussen zitten de zon en de wind ook niet stil. Met 33 graden en een verkoelend briesje doen zij onze zorgen om Alice snel vergeten.
Maar de navigator in de auto voelt de verkoelende wind niet en krijgt kuren. De mevrouw die ons anders zo opgewekt de weg wijst - ‘svoltare a destra’ (sla rechtsaf), heeft plotseling de baard in de keel gekregen. Daarbij spreekt ze ook nog heel langzaam alsof ze te diep in het glaasje heeft gekeken. Svoltaaaaaaare aaaaa destraaaaaa. Slechts met moeite komt ze uit haar woorden. Tegen de tijd dat ze is uitgesproken ben je de afslag al voorbij. Pas in de avonduren, als het wat koeler is komt ze weer onder de mensen en herstelt ze zich.
De navigator spreekt naast Italiaans ook Engels.
Dat doen veel Italianen doorgaans niet, maar dat weerhoudt hen er niet van net te doen alsof. Er zijn regelmatig zangers op de televisie die in het Engels lijken te zingen, maar als je goed luistert de Engelse klanken slechts blijken na te bootsen. En in de zaal, vaak met hoogwaardigheidsbekleders, mimet men gezellig mee.
Het is de Italianen vergeven want wij doen het zelf ook: meezingen met de liedjes op de radio zonder de betekenis van de woorden goed te kennen. Het blijkt een goede manier om de taal te leren: eerst de woorden nabootsen, pas later de betekenis erbij zoeken of aan Michela vragen. Hoor je het liedje later weer, dan herinner je je automatisch ook weer de betekenis van de woorden.
Intussen gaat het werk in huis onverminderd voort. Op de vloer in de kelder moeten tegels komen. Aan mij de taak om de tegels te gaan kopen bij onze favoriete bouwmarkt Feretti, in Calvi dell’Umbria. Eigenaar Roberto begroet mij, breed lachend, met een enthousiast Buonasera Signora. Hij pakt mijn rechterhand met beide handen vast en buigt zijn hoofd in de richting van mijn hand. Op het laatste moment ziet hij ervan af maar bijna, bijna wil hij mij een handkus geven. Wat een verwelkoming. Kom daar eens om bij de Gamma.